F.A.Q.

Jest to przede wszystkim metoda leczenia, której głównym celem jest niesienie ulgi osobom, doznającym szeroko rozumianego psychicznego cierpienia. Jest stosowana w leczeniu zaburzeń psychicznych, ale stanowi również doskonałą formę pomocy dla osób borykających się z różnego rodzaju problemami emocjonalnymi, trudnościami w relacjach, osób znajdujących się w sytuacji kryzysu, czy wreszcie dla tych, którzy szukają wiedzy na temat siebie i swojego świata wewnętrznego. Psychoterapia dotyczyć może więc zarówno ludzi chorych, jak i tych, którzy chcą się rozwijać, chcą dowiedzieć się o sobie czegoś więcej. A jeśli czasami i ty, zadajesz sobie pytanie w stylu: „O co mi tak naprawdę chodzi..?” – to terapia w gabinecie Dobre Nastroje w Warszawie jest również dla ciebie. Psychoterapia jest procesem leczenia, który ma prowadzić do zmiany sposobu myślenia, zachowania, a często również i przeżywania. Ważne jest, by odróżnić terapię od innych form pomocy psychologicznej takich jak: badanie diagnostyczne, konsultacje, interwencja kryzysowa czy poradnictwo.

Głównym narzędziem pracy w psychoterapii, prowadzącym do zmiany jest rozmowa. Ma ona jednak charakter szczególny, pozwala zbudować taką relację z terapeutą, w której otrzymujemy lepsze rozumienie swoich wewnętrznych motywów, swojego sposobu przeżywania różnych sytuacji i źródeł swojego cierpienia. Zrozumienie i uświadomienie sobie pewnych wewnętrznych mechanizmów, które często nami kierują, pozwala nam uzyskać nad nimi kontrolę, a w konsekwencji, zmienić nasz sposób funkcjonowania w bardziej adekwatny i satysfakcjonujący. Korzyścią z terapii jest nie tylko rozwiązanie problemów, z powodu których często szukamy pomocy, ale także polepszenie zdolności tworzenia związków z innymi ludźmi, skuteczniejsze radzenie sobie z codziennym stresem i napotykanymi trudnościami, rozwój osobisty, wzrost pewności siebie, samoakceptacji, samooceny, czy po prostu zwiększenie zadowolenia z naszego życia. Jedna z pacjentek pracowni Dobre Nastroje w Warszawie po dwóch latach ukończonej psychoterapii stwierdziła: „..najwspanialsze co zyskałam dzięki terapii to świadomość (…), już nie muszę się oszukiwać, tłumacząc swoje zachowanie czy emocje w zniekształcony, obronny sposób. Teraz po prostu wiem skąd to się bierze, dlaczego tak reaguję, a najbardziej zaskakujące jest to, że pomimo tych słabości po prostu się lubię. Refleksyjność, której się nauczyłam pozwala mi wciąż obserwować co się ze mną dzieję, a dodatkowo rozumieć to. Człowiek przez to wszystko nabiera do siebie zdrowego dystansu…”.

Psychoterapia jest metodą leczenia, która często budzi sprzeczne uczucia: z jednej strony nadzieję i zaciekawienie, z drugiej strach. Perspektywa, że będziemy musieli ingerować w swoją psychikę, analizować i coś w niej zmieniać, budzi naturalny opór i sprzeciw. Boimy się także samej zmiany, tego, że w wyniku terapii staniemy się kimś innym, utracimy swoją dotychczasową tożsamość. Wreszcie, boimy się również nadania nam przez innych i przez samego siebie etykietki, że „coś ze mną jest nie tak…”. Dzieje się tak w wyniku często spotykanego, ale mylnego przeświadczenia, że z pomocy terapeuty korzystają tylko osoby chore psychicznie. Nasz lęk przed psychoterapią, w pewnym sensie jest uzasadniony. Jest to bowiem często długi i trudny proces poznawania siebie, w trakcie którego zaczynamy się widzieć bardziej realistycznie, a to zakłada dopuszczanie do naszej świadomości również tych naszych aspektów, których nie akceptujemy i bardzo się przed nimi bronimy. Takie odkrywanie siebie budzi wiele trudnych i silnych emocji, których często doświadczamy w procesie terapeutycznym. Dlatego psychoterapię można porównać do gorzkiego leku, które jednak w swoim działaniu, bywa niezwykle skuteczne. Zmiana dotyczy przede wszystkim sposobu postrzegania i rozumienia siebie i swojego wewnętrznego świata. Można powiedzieć, że osoba po terapii jest taka sama jak była zanim zgłosiła się na sesje, z tą tylko różnicą, że widzi więcej, więcej rozumie, a to ma swój oddźwięk w jej zachowaniu i przeżywaniu. Osiągamy akceptację siebie ze wszelkimi swoimi słabościami, nie bronimy się już tak bardzo, przed adekwatnym i realistycznym postrzeganiem siebie, innych i świata, a rezultatem tego jest uzyskanie ulgi, zmniejszenie lęku i cierpienia. Często w myśleniu o psychoterapii towarzyszy nam jeszcze jeden rodzaj lęku, związany z osobą samego terapeuty. Nierzadko przypisuje się im magiczne, omnipotentne zdolności, dzięki którym prześwietlają nasze wnętrze na wskroś i są w stanie zobaczyć coś, czego nie chcielibyśmy pokazywać. Boimy się również, że dzieląc się swoimi uczuciami i myślami, terapeuta będzie nas oceniał. Oczywiście funkcjonujące powszechnie przeświadczenie o niezwykłych zdolnościach psychoterapeuty jest w znacznej mierze przerysowane. To prawda, że terapią zajmują się osoby, które posiadają pewne cechy ułatwiające im dostrzeganie psychicznych zjawisk u innych ludzi, takie jak: empatia, wnikliwa obserwacja czy nawet zdolności analityczne. Przede wszystkim jednak psychoterapeuta posiada wiedzę na temat stosowanej przez niego metody terapii i jej technik, i posiada umiejętność stosowania tej wiedzy, aby pomóc osobie, która się do niego zgłasza z danym problemem. Im bardziej nasz terapeuta będzie w stanie „prześwietlić” nasz wewnętrzny świat przeżyć, tym skuteczniej będzie w stanie nam pomóc, a to jest właśnie jego rola. W gabinecie terapeutycznym nie dostaniemy gotowej recepty na rozwiązanie swoich dojmujących problemów, a terapeuta nie udzieli nam również rad, których tak często oczekujemy. Będzie nam natomiast towarzyszył i pomagał w trudnej, czasem długiej, ale niezwykle satysfakcjonującej podróży po zmianę.

Chociaż wydaje się, ze te zawody są bardzo zbliżone, istnieją istotne różnice w wykształceniu i kompetencjach.

Psychoterapeuta to osoba, która ukończyła studia wyższe (medyczne, społeczne lub humanistyczne), oraz co najmniej 4-letnie szkolenie z zakresu psychoterapii, teoretyczne i praktyczne, obejmujące własną terapię, praktykę pod superwizją, staż kliniczny i przedmioty specyficzne dla psychoterapii. Osoba ta zajmuje się rozpoznawaniem i leczeniem zaburzeń psychicznych, problemów emocjonalnych, pomocą w trudnych sytuacjach życiowych, ale także rozwojem osobowości.

Psycholog to osoba, która ukończyła kierunkowe wyższe studia z tytułem magistra i posiada teoretyczną wiedzę o psychologii jako nauce, w tym o rozwoju osobowości, różnego rodzaju zaburzeniach psychicznych i sposobach ich leczenia. Osoba w tym zawodzie jest przygotowana do przeprowadzania diagnozy (z użyciem różnych narzędzi i metod, w tym testów), a także udzielania pomocy, takiej jak: poradnictwo psychologiczne, zawodowe, rodzinne czy orzecznictwo. Samo ukończenie studiów psychologicznych nie jest dostatecznym przygotowaniem do prowadzenia terapii. Jest to możliwe dopiero po przejściu całościowego specjalistycznego szkolenia.

Psychiatra natomiast to lekarz, ze specjalizacją z zakresu psychiatrii. Przedmiotem jego działalności jest rozpoznawanie i leczenie zaburzeń psychicznych, za pomocą farmakoterapii i elementów pomocy psychologicznej.