Nerwice

Nerwice – tak potocznie zwykło się nazywać grupę zaburzeń lękowych, na którą składają się pewne specyficzne zmiany w sferze psychicznej i fizjologicznej. Każdy z nas przeżywa wzmożony lęk czy napięcie w obliczu sytuacji trudnych lub zagrażających. Nikomu zapewne nie są obce takie symptomy jak np.: drżenie rąk, ból brzucha, szybsze bicie serca, uczucie „miękkich nóg” czy nadmierne pocenie np. w sytuacji egzaminacyjnej. To, że czasami odczuwamy stres, nie jest niczym niezwykłym i nienaturalnym.

Nerwica różni się jednak od standardowych zakłóceń samopoczucia, takich jak te opisane wyżej, głównie tym, że ma ona charakter nawracający pomimo braku działania czynnika wyzwalającego. Nasz lęk, czy towarzyszące mu objawy somatyczne pojawiają się często bez wyraźnej realnej przyczyny, a ich siła jest zwykle nieadekwatna. Boimy się nawet tego, „że się boimy”. Charakterystyczne dla zaburzeń tego typu, oprócz wspomnianych już objawów wegetatywnych i nadmiernego lęku, jest tzw. zjawisko „błędnego koła”, które eskaluje objawy i uniemożliwia często zapanowanie nad nimi. Polega to na tym, że koncentrując się na objawie, którego się boimy, wzmacniamy go tym bardziej. Dla zaburzeń nerwicowych charakterystyczny jest również nadmierny egocentryzm. Jesteśmy skupieni głównie na sobie i na lęku, który przeżywamy, a świat dookoła, przestaje mieć już takie znaczenie jak dotychczas.

Są różne rodzaje nerwic. Fobia, to zaburzenie, w którym jakaś sytuacja (np. kontakt interpersonalny) lub rzecz, wywołuje za każdym razem paniczny, nieuzasadniony lęk. Jeśli odczuwane napięcie czy niepokój powoduje przymus wykonania jakiejś czynności, mamy doczynienia często z zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym (nerwica natręctw) lub kiedy osoba chora przesadnie obawia się o własne zdrowie – hipochondria. Często zaburzeniom o podłożu lękowym i nerwicowym towarzyszą uczucia depresyjne.

Osoba chorująca na nerwicę zdaje sobie sprawę z faktu, że jej lęk jest nieuzasadniony, dlatego też nie wiąże się nerwicy z urojeniami psychicznymi.